Psilocine is minder bekend dan psilocybine en we noemen vaak de sessies of therapieën met truffels of paddo’s psilocybine therapie. Wegens de naamsbekendheid van psilocybine, wordt er snel vergeten dat psilocybine vrij weinig effect geeft en dat we het eigenlijk psilocine therapie moeten noemen. Hier zijn een paar redenen waarom:

1. Psychoactieve werking: Psilocine is de stof die verantwoordelijk is voor de psychedelische effecten van paddo’s en truffels. Hoewel psilocybine een beperkt psychoactief effect heeft, is het relatief klein in vergelijking met psilocine. Psilocine komt in mindere mate voor in paddo’s en truffels, maar het oxideert sneller dan psilocybine. De meeste effecten komen van psilocybine die na inname wordt omgezet naar psilocine. Dit proces vindt plaats wanneer psilocybine door het lichaam wordt omgezet. Hierdoor verliest het een molecuul, de fosfaatgroep, wat resulteert in de vorming van psilocine.

2. Serotonine-receptoren: Psilocine heeft een vergelijkbare structuur als serotonine en kan gemakkelijk de bloed-hersenbarrière passeren. Hierdoor kan het zich binden aan de serotonine-receptoren in de hersenen, met name de 5-HT2A-receptor. Door de hogere stimulatie van deze receptoren ontstaan de hallucinogene effecten. Psilocine is echter wel gevoeliger voor oxidatieprocessen die worden gekatalyseerd door van nature aanwezige MAO-enzymen. Geoxideerde psilocybine en psilocine verliezen hun psychoactieve werking.