Het is echt letterlijk een reis, eerst werd het langzaam steeds moeilijker om gedachtes te formuleren, daarna werd het moeilijker om op woorden te komen en uiteindelijk kwam ik aanraking met mijn onbewuste. Het geniale is dat je onderbewuste weet waar jouw moeilijkheden en wonden zitten, waar aandacht aan geschonken moet worden en waar de genezing plaats dient te vinden. Mijn onderbewuste bracht me in contact met mezelf als heel klein kind, in een tijd waar ik nog niet opgezadeld was met gedachtes, het gevoel van moeten, veroordeling en straf. Als hele kleine ik heb ik gevoelens van verdriet, opluchting, blijheid, verwondering kunnen ervaren in zuivere vorm, zonder woorden, zonder gedachten, zonder oordelen. Ik kon me die kleine ik eigenlijk niet meer herinneren, dat voelt als levens geleden. De kleine ik was gelukkig en blij, buiten, in de natuur, op het strand, in de speeltuin, spelend met zijn vrienden en zusje. Deze kleine jongen had het leven lief, kon ook verdrietig zijn, maar kon ook getroost worden, zijn gevoelens waren adaptief en zaten niet muurvast zoals in mijn depressies. Dit heeft mij een pad laten zien wat ik nu op gevoelsniveau snap, een gelukzaligheid in gewonigheid, meer buiten zijn, meer spelen. Een vraag die ik nu sinds de trip voor het eerst in mijn leven stel: waar heeft de hele kleine ik zin in? Ik weet het nog niet precies, maar ik ga hier de komende tijd veel aandacht aan besteden!